In de afgelopen jaren zijn LGBTQ + -rechten dramatisch verbeterd. Het homohuwelijk wordt nu legaal uitgevoerd en erkend in 28 landen.
Gelijkheidswetten beschermen LGBTQ + -mensen op het werk en verhoogde media-aandacht verbetert de kennis en het bewustzijn van seksuele geaardheden.
Er moet echter meer worden gedaan om gelijkheid voor iedereen te garanderen, en onderzoekers hebben onderzocht hoe verschillende factoren zoals deze bijdragen aan het geluk en de tevredenheid met het leven van mensen met seksuele minderheidsidentiteiten.
Studies hebben aangetoond dat homoseksuelen en biseksuelen gemiddeld lagere niveaus van tevredenheid met het leven rapporteren dan heteroseksuelen.
Dit is in verband gebracht met homoseksuelen en biseksuelen die heteronormativiteit ervaren (de veronderstelling dat heteroseksuele geaardheid en binaire genderidentiteit “normaal” zijn, wat ertoe heeft geleid dat de wereld is gebouwd om tegemoet te komen aan de behoeften en verlangens van het heteroseksuele leven), wat leidt tot stigmatisering.
Voor onze nieuwe studie hebben we dieper gekeken naar de verbanden tussen seksualiteit en tevredenheid met het leven, en ontdekten dat mensen met een “andere” seksuele identiteit – zoals panseksueel, demiseksueel of aseksueel – ook lagere niveaus van tevredenheid met het leven ervaren dan heteroseksuelen.
Verschillen in welzijn
Met behulp van 150.000 reacties verzameld gedurende vijf jaar als onderdeel van de Understanding Society-enquête, analyseerden we of de gelukkigste heteroseksuelen gelukkiger zijn dan de gelukkigste seksuele minderheden, en of de minst gelukkige seksuele minderheden minder gelukkig zijn dan de minst gelukkige heteroseksuelen.
Bij het bekijken van de gegevens hebben we een aantal dingen gecontroleerd – zoals leeftijd, werk, persoonlijkheid en locatie – om ervoor te zorgen dat onze resultaten uitsluitend gericht waren op seksuele identiteit.
Terwijl andere studies hebben gekeken naar het “gemiddelde” effect van seksuele identiteit op geluk (waar is aangetoond dat seksuele minderheden lagere niveaus van tevredenheid met het leven rapporteren), hebben mijn collega’s en ik de hele welzijnsverdeling overwogen.
Dat wil zeggen, we hebben gekeken naar de verschillen tussen heteroseksuelen en seksuele minderheden op de laagste, gemiddelde en hoogste niveaus van zelfgerapporteerde tevredenheid met het leven.
Onze resultaten zijn duidelijk dat seksuele identiteit gecorreleerd is met tevredenheid met het leven, maar het is een genuanceerd beeld. We ontdekten dat homoseksuele mannen minder gelukkig zijn met hun leven dan heteroseksuele mannen, behalve helemaal bovenaan de welzijnsverdeling (waar ze het gelukkigst zijn).
We zagen ook dat homoseksuele vrouwen gelukkiger zijn met hun leven dan heteroseksuele vrouwen. Hoewel interessant dat is, behalve op de laagste niveaus van welzijn.
Biseksuelen – ongeacht geslacht – rapporteren de laagste niveaus van tevredenheid met het leven, en het verlies aan welzijn geassocieerd met biseksueel zijn (in plaats van heteroseksueel) is op zijn minst vergelijkbaar met het effect van werkloos zijn of een slechte gezondheid hebben.
In feite vonden we van alle geanalyseerde seksuele identiteiten dat biseksuelen het minst tevreden zijn met hun leven.
“Andere” seksuele identiteiten worden geassocieerd met lagere niveaus van tevredenheid met het leven in de onderste helft van de verdeling, maar hogere tevredenheid met het leven in de bovenste helft.
Dit betekent dat de minst gelukkige mensen met een andere seksuele identiteit minder gelukkig zijn dan hun heteroseksuele tegenhangers. Maar de gelukkigste mensen met een Andere geslachtsidentiteit zijn eigenlijk gelukkiger dan hun heteroseksuele tegenhangers.
Hoewel onze bevindingen het belang van gender benadrukken (of beter gezegd de interactie met seksuele identiteit), is dit alleen relevant voor homoseksuelen.
Zoals hierboven vermeld, zijn de resultaten voor homoseksuele mannen en homoseksuele vrouwen drastisch verschillend.
Dit is logisch gezien het feit dat ander onderzoek heeft aangetoond dat de maatschappelijke houding ten opzichte van lesbiennes meer voorkeur heeft dan ten opzichte van homoseksuele mannen.
Het is dus waarschijnlijk dat de hogere tevredenheid met het leven gerapporteerd door lesbiennes (in vergelijking met heteroseksuele vrouwen) geassocieerd is met deze meer positieve maatschappelijke attitudes.
Identiteit en acceptatie
Kijkend naar onze bevindingen voor andere seksuele identiteiten, geloven we dat het groeiende bewustzijn (bijvoorbeeld als gevolg van verhoogde vertegenwoordiging op televisie) waarschijnlijk de noodzaak voor sommige mensen om hun identiteit aan anderen te “verklaren” heeft verminderd. Dit zal het ook gemakkelijker hebben gemaakt om de geldigheid van hun seksualiteit voor zichzelf te bevestigen.
Als we dit koppelen aan een toenemend zelfbewustzijn van een identiteit die betekenis geeft aan aantrekkingskrachten (of het gebrek daaraan), is het positieve welzijn dat voor deze groep wordt geïdentificeerd begrijpelijk.
Terwijl men zou kunnen stellen dat hetzelfde zou moeten zijn.van biseksuelen is er een significant verschil tussen biseksualiteit en ‘andere’ identiteiten. Biseksualiteit is een identiteit die al aanzienlijk langer bestaat en deel uitmaakte van de oorspronkelijke LGBT-beweging.
En toch is de grotere minderheidsstress die biseksuelen ervaren waarschijnlijk een weerspiegeling van hoe ze stigmatisering ervaren van zowel heteroseksuele als homoseksuele gemeenschappen door bi-uitwissing en gebrek aan acceptatie van biseksualiteit.
Over het algemeen toont ons onderzoek aan dat mensen met een seksuele minderheidsidentiteit gemiddeld minder tevreden zijn met hun leven, maar over de verdeling van welzijn ontstaat een positiever beeld.
Als we kijken naar ander onderzoek naar de verschillende maatschappelijke attitudes en groeiende acceptatie van bepaalde seksuele identiteiten, is het duidelijk dat geaccepteerd worden belangrijk is.
Geconfronteerd worden met verbanning op basis van je seksuele identiteit heeft een grote negatieve invloed op hoe tevreden je bent met je leven.
