Zack Koscielny is pas vier jaar verantwoordelijk voor vee en gewassen, maar de sproetenboer is al gewend geraakt aan opeenvolgende droge periodes, waaronder een vorig jaar die grote delen van de Canadese prairies in uitzonderlijke droogte bracht.
Toen, dit seizoen, werd Manitoba getroffen door een grote lentestorm en verschillende Colorado-dieptepunten die overstromingen in de Red River Valley hebben veroorzaakt en onseizoensgebonden koud, vochtig weer hebben gebracht dat het planten in de hele provincie heeft vertraagd.
“Het weer is waanzinnig geweest”, zegt Koscielny op een kille lentedag op de velden van Green Beach Farm in Strathclair, drie uur ten noordwesten van Winnipeg.
De onzekerheid zou genoeg zijn om de meesten af te schrikken. Maar meneer Koscielny heeft in plaats daarvan besloten om de boerderij van de vierde generatie van zijn familie opnieuw uit te vinden in iets anders in de prairies. Zijn velden bootsen inheemse prairie na en zien er “rommelig” uit als hij kruist in plaats van de nette velden met tarwe en koolzaad van zijn jeugd te planten. Hij zet zijn varkens en kippen op de weide en zorgt ervoor dat kalveren buiten worden geboren, later in het seizoen en ver van een schuur. Het is allemaal een poging om de bodemgezondheid hier te herstellen om te bufferen tegen de wilde schommelingen in het weer – en het pessimisme dat heerst als het gaat om het klimaat.
“Het lijkt een constante uitdaging met het weer. Maar ik vind het moeilijk om Moeder Natuur de schuld te geven. Dat is haar taak. En het is onze taak om ermee om te gaan”, zegt hij, terwijl hij zijn honkbalpet aanpast terwijl hij zijn twee dozijn jaarlingen naar een nieuw weiland draait om overbegrazing te voorkomen.
“In plaats van al dit ‘wee mij’-gedoe, denk ik dat boeren zo’n kans hebben als ze land goed beheren en stoppen met vechten tegen Moeder Natuur.”
De aanpak van de heer Koscielny maakt deel uit van een wereldwijde beweging die bekend staat als ‘regeneratieve landbouw’, een ingrijpende term die de vele manieren omvat waarop boeren ecosystemen kunnen herstellen en voeden terwijl ze ook voedsel verbouwen.
Al jaren keert een klein maar toenemend aantal producenten zich af van de traditionele, lineaire supply chain-benadering van de landbouw ten gunste van de manier waarop de heer Koscielny landbouwt, met behulp van technieken zoals rotatiebegrazing, dekkingsteelt of zelfs het kweken van bomen in weiland.
Voorstanders zeggen dat deze vorm van landbouw leidt tot zowel betere producten als gezondere bodems. Het helpt boeren ook, volgens een groeiend aantal onderzoeken, om zowel de klimaatverandering te bestrijden als zich aan te passen aan de extreme weersomstandigheden die hierdoor worden veroorzaakt.
Grote inzet voor het wereldwijde klimaat
Hoewel het lastig is om exacte cijfers te berekenen, schatten groepen zoals Project Drawdown dat landbouw en landgebruik verantwoordelijk zijn voor ongeveer een kwart van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen. En in Canada en de Verenigde Staten schatten overheidsinstanties het percentage broeikasgasemissies veroorzaakt door de landbouw alleen al op ongeveer 10% – een cijfer dat volgens voorstanders conservatief kan zijn.
Regeneratieve praktijken daarentegen kunnen van landbouw een klimaatoplossing maken, deels door meer koolstof in de bodem op te slaan.
Project Drawdown schatte bijvoorbeeld dat regeneratieve landbouw een grotere impact op klimaatoplossingen zou kunnen hebben dan elektrische auto’s of geothermische verwarming.
Maar net zo belangrijk voor de heer Koscielny en zijn collega-boeren is hoe het kan helpen beschermen tegen klimaatextremen. Dankzij alles, van gezondere bacteriën en microben in het bodemecosysteem tot diepere wortelsystemen, heeft land dat wordt onderhouden door regeneratieve landbouwpraktijken het vermogen om meer water vast te houden.
“Mensen die regeneratieve praktijken doen, ervaren veel minder droogte-effecten omdat ze bodems hebben die beter zijn in het vasthouden van vocht in het algemeen”, zegt Cathy Day, coördinator klimaatbeleid voor de National Sustainable Agriculture Commission in Washington.
En dat doet er hier toe.
De prairies, de thuisbasis van 80% van canada’s landbouwgrond, worstelen al eeuwenlang met droogte. Maar wetenschappers voorspellen nog drogere omstandigheden – eenlongside het soort overstromingen dat boerderijen dit voorjaar onder water heeft gezet in het zuiden van Manitoba – als een nieuwe norm in het prairieleven.
Dit jaar richtte een rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change van de Verenigde Naties zich op de landbouwsystemen van de wereld en zei dat de opwarming van de aarde al voedselbronnen over de hele wereld bedreigt en dat extreem weer het nieuwe normaal voor boeren zal zijn.
Het risico voor de Noord-Amerikaanse bovengrond
Voor boerderijen in de Noord-Amerikaanse tarwegordel is de droogte-overstromingscyclus bijzonder schadelijk. Uitgedroogde, poederachtige grond absorbeert water niet snel, dus het water van stortregens heeft de neiging om over het oppervlak te stromen en nog meer bovengrond weg te voeren.
Dat is wat er de afgelopen jaren is gebeurd in het Amerikaanse Midwesten, waar boeren die gewend zijn aan voorspelbare neerslagpatronen hebben geleden onder geruïneerde velden en gewassen door zowel droge perioden als extreme regenval.
Hier in Manitoba zorgde de droogte van vorig jaar ervoor dat verschillende gemeenten een landbouwramp in de prairies afkondigden. Boer Larry Wegner in Virden, Manitoba, zegt dat hij moest plannen maken voor het fokken van minder vee om voldoende ruwvoer te hebben in de winter, en hij verwacht vaker met dergelijke beslissingen te worden geconfronteerd.
“In de prairies gaan we milder weer zien, dus meer water in de winter, wat zeldzaam is voor dit deel van de wereld. En we gaan drogere zomers zien. Dus we moeten gaan nadenken, hoe begin ik vooruit te plannen om het beter te maken?”
Die vragen zullen centraal staan op de Manitoba Forage &Grassland Association-conferentie in november over regeneratieve landbouw – de vijfde die ze hebben gehouden.
De bijeenkomst zal deskundigen binnenhalen om manieren te bespreken om de bodemgezondheid te verbeteren, zodat de grond meer water vasthoudt in perioden van zware regenval, en dus zijn er reserves van wetlands in tijden van droogte.
De principes achter regeneratieve landbouw dateren van eeuwen geleden, tot de manier waarop inheemse volkeren voedsel verbouwden vóór industriële landbouw. Maar het kan moeilijk zijn voor boeren om hun methoden te transformeren, zegt Brenda Tjaden, oprichter van het Manitoba-adviesbureau Sustainable Grain. De velden van boeren zien er misschien “rommeliger” uit, zegt ze.
Er is momenteel geen certificering zoals een groen label, omdat regeneratieve landbouwpraktijken een systeemgebaseerde benadering van landbeheer zijn en dus moeilijker te meten zijn. “Het volgt niet een bepaald regime”, zegt ze. “Zijn er waterwegen in de buurt? Zijn er graslanden? Zijn er bomen in de buurt?”
Inderdaad, een van de kenmerken van regeneratieve landbouw is dat het plaatsspecifiek is, zegt Lara Bryant, adjunct-directeur voor water en landbouw bij de Natural Resources Defense Council.
Werken in harmonie met een nat, zuidoostelijk Amerikaans ecosysteem is heel anders dan wat een boer zou doen in het droge zuidwesten, of de door droogte – en overstromingen – gehavende graangordel.
Dat is een van de redenen waarom, in een rapport dat haar organisatie in april uitbracht, mevrouw Bryant meer beleidsondersteuning voor regeneratieve landbouwtraining en mentorschap aanbeval, evenals meer financiële steun.
“We moeten de steun aan boeren en veeboeren op het beginniveau verhogen”, zegt ze. “En ons beleid mag regeneratieve landbouw niet in de weg staan.”
“Verbaasd hoeveel vooruitgang we hebben geboekt”
Meneer Koscielny groeide ecologisch ingesteld op. Zijn ouders, die parttime boerden, werden lang gedreven door lokaal geteeld voedsel – een lunch verspreid over hun tafel omvatte tuinverse salsa en paarse aardappel- en pompoensoepen.
Ze hebben de boerderijen om hen heen zien groeien en een industrie die “groter, groter, groter” eist, zegt zijn moeder, Karen Gamey-Koscielny, wiens familie deze boerderij in 1919 vestigde.
“Maar als je geen goede grond hebt, heb je niets”, zegt haar man Jason Koscielny.
Hun zoon Zack zegt dat, toen het ging om het kiezen van een carrière na het behalen van een graad in agro-ecologie aan de Universiteit van Manitoba, hij niet van plan was om in monocultuur-achtige graanproductie te gaan.
In plaats daarvan runt hij “vijf kwartalen”, of 800 hectare, waardoor Timothy-gras en een verscheidenheid aan wikke zijn teruggekeerd. Met grote scheuren die zich vorig jaar op zijn heuvels vormden, worden de regens dit jaar “op geen enkele manier” aangevuld, zegt hij.
“Maar we zijn gewoon verrast how veel vooruitgang die we hebben geboekt. En zelfs met de droge omstandigheden hebben we elk jaar van de droogte dieren toegevoegd.”
Regeneratieve landbouw, zegt hij, is in de eerste plaats een praktische maatregel om inputs te verminderen en marges te vergroten. Maar het graaft ook dieper.
“Het is de moeite waard om een baan te doen die echt een groot verschil kan maken in zo’n groot probleem dat de meeste mensen gewoon zeggen: ‘Nou, ik weet niet hoe we dat ooit zullen aanpakken’,” zegt hij.
“Ik denk dat we voorop lopen wat betreft het vermogen om verandering te brengen en het verschil te maken.”