Hé, lezer. Ligt het aan mij, of ziet het er op dit moment een beetje somber uit. Wanneer aanwezig is, voor jou persoonlijk. Ik neem aan dat je dit in 2022 leest, en niet een of andere verre, post-klimaatcrisis utopie.
Als je dat bent, netjes! Bestaan panda’s nog? Vingers gekruist.
Aan het begin van de pandemie was er een strijdkreet van de comedygemeenschap dat ons werk er ‘nu meer dan ooit’ toe deed. Ik weet niet zeker of mijn improvisatieteam “m” Matters kapitaliseert, laat staan nu meer dan voorheen.
De laatste keer dat komedie als een nobel streven werd beschouwd, was in de tijd van hofnarren, wiens rol het was om de waarheid tegen de macht te spreken of op zijn minst de koning voldoende op te vrolijken dat hij Oekraïne niet zou binnenvallen.
Toch zijn er mensen die graag komieken als ‘moderne filosofen’ beschouwen, een kwaliteit die aan iedereen is toegeschreven, van Hannah Gadsby tot Louis C.K.
Het is wat Chapelle zegt elke keer als we hem vertellen dat hij het moet koelen op de transgendergrappen. Zelfs Joe Rogan (die alleen als komiek wordt beschouwd door degenen die geloven dat een man met een microfoon voldoende kwalificatie is) kreeg veel online steun van mensen die volhouden dat hij gewoon probeert het gesprek vooruit te helpen.
Mijn merk komedie is vooral kikkers en mama problemen, maar voor elk hun eigen.
Ik studeerde comedy schrijven en optreden aan een liberal arts college in het midwesten, welke van de fouten die een jongere kan maken een van de meer optimistische is.
Maak je geen zorgen, ik had een back-upplan. Ik heb een minor in poëzie gevolgd.
Riskante financiële beslissingen terzijde, ik hield van de universiteit. Natuurlijk hebben we onze cursus “foundations” van het eerste semester besteed aan het leren jongleren, een activiteit die eigenlijk alleen losjes verbonden is met komedie (door middel van clowns).
Gelukkig waren we in mijn tweede semester overgegaan op meer praktisch werk, zoals het in twijfel trekken van de integriteit van satire als een vorm voor zinvolle maatschappelijke verandering en korte improvisatie.
Satire is prima, bedankt
Een professor liet ons luisteren naar een aflevering van Malcolm Gladwell’s ‘Revisionist History” waar ik mezelf nog steeds op betrap. Gladwell vraagt of satire, het gebruik van humor om menselijke dwaasheid belachelijk te maken, echt werkt.
Is iemands racistische oom ooit echt beïnvloed door een Ui kop? Het doel van ‘South Park’ was om ‘iedereen belachelijk te maken’. Zijn we er beter van geworden?
Gladwell herinnert zich Tina Fey’s “verwoestende” indruk van de gouverneur van Alaska Sarah Palin tijdens haar campagne voor het vicepresidentschap in 2008. Ik was elf, maar weet nog dat ik met grote ogen keek.
Het internet was jong en leuk, en ik heb dat YouTube-filmpje een miljoen keer doorgegeven. Maar werkte hun schets?
Op komisch vlak, zeker. We lachten; Ik stuurde het naar acht van mijn beste MySpace-vrienden. Of Facebookvrienden. Ik kan me niet herinneren aan welke website ik toen verslaafd was.
Politiek gezien kan ik niet met zekerheid zeggen of Fey’s indruk het kantelpunt was voor eventuele Palinheads. Ik wil graag iemand geloven, ergens die schets zag en dacht: “Prima. Ik stem op Obama.”
Toch ziet het beeld van 2022 – een post-Trump-pandemische wereld in een land dat mogelijk abortusrechten verliest – er niet zo anders uit als ik had gehoopt. Misschien vertraagde politieke satire de opkomst van het fascisme in de Verenigde Staten, maar het hield het zeker niet tegen.
Toen Trump werd gekozen, werd overal aan komieken gevraagd: “Je moet het geweldig vinden om hem in functie te hebben, toch?” Waarom? Omdat de grappen zichzelf schreven? Omdat we slechtere pruiken moesten dragen dan in 2012?
Het was niet leuk om de Amerikaanse politiek absurder te zien spelen dan welke sketch dan ook die ik ooit heb geschreven. En dat komt van de man die ‘Car Salesman Who Wants to Fuck The Cars’ schreef.
Met “nepnieuws” en ongebreidelde internetmisinformatie is satire niet altijd gemakkelijk te identificeren.
Ik kan je niet vertellen hoeveel TikTok-reacties ik per dag lees die iets zeggen in de trant van: “Ik kan niet zeggen of dit een grap is of niet.” Ja, zelfs ‘Autoverkoper die de auto’s wil neuken’.
Dit is geen nieuw fenomeen. Overal waar grappen zijn, zijn er mensen die ze verkeerd interpreteren. Je hebt Twitter.
Herinner je je Stephen Colberts eerste, conservatieve The Colbert Report-host persona nog? Er is een niet-nul aantal conservatieven die serieus van die show hielden, niet omdat het hen ertoe bracht op een nieuwe manier over de wereld na te denken, maar omdat zijn personage hun naaste mening bevestigde.
De kloof tussen zijn personage en Colberts eigen perspectief, een geliefde poging tot bijtende politieke satire, ging bij hen verloren. Je kunt een paard naar het water leiden, maar je krijgt het niet zover dat het George Bush aftroeft voor oorlogsmisdaden.
Zwaar, toch? Begin je het gevoel te krijgen dat satire een slap ballondier is dat duizend peuters met messen om handen vecht? Ik snap het.
Maar preken voor het koor is niet niks. Hoezeer het ook cartoonesk optimistisch voelt om te zeggen, ik vind het leuk om tweets te zien waar ik het mee eens ben. Ik voel me beter na het kijken naar “The Daily Show” op mijn telefoon. Mijn vader stuurt me een Vonnegut-boek, ik stuur hem een Reductie en voor een seconde zullen we een opluchting voelen die alleen kan komen van het lachen om hoe slecht de dingen zijn.
Ga terug en kijk naar een sitcom uit het midden van de twintig-tiens. Luister naar hoeveel grappen raar off-color klinken. Bekijk een aflevering van SNL uit de jaren negentig. “Community” en “30 Rock” staan bol van homofobie en racisme die ik me nauwelijks herinner.
Onzekere komieken zullen beweren dat dit het bewijs is dat je “niets meer kunt zeggen”, maar het grootste deel van ons weet dat het betekent dat onze meningen ten goede zijn veranderd. De vooruitgang gaat langzaam, maar het gaat toch. De schouders ophalen.
Ik zou willen dat satire ons kon redden op dezelfde manier waarop ik zou willen dat recycling in mijn eentje een einde kon maken aan de klimaatverandering. Misschien zou ik dat niet zo hard wensen als ik naar de doktersschool was gegaan in plaats van naar de clownsschool.
Komedie is een klein element van het enorme, gecompliceerde streven van kunst naar een betere manier van leven.
Ik geloof dat elk klein stukje goed dat je in je hoek van de wereld doet, ons lijden wegneemt. Dat geloof ik wel. Ik moet wel.
Een versie van dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd in The Pride Edition van de Goodnewspaper.
Krijg je eigen Goodnewspaper door vandaag nog een goednieuwsabonnee worden.
