Lesbische voetballers melden wijdverbreide discriminatie
– Spelers zeggen dat ze te maken hebben met intimidatie, carrière-impact
— LGBTQ+ team biedt een ‘veilige ruimte’ voor spelers
Het enige wat Imani wilde doen was voetballen. Maar Keniaanse fans, roddelend over haar seksualiteit, hadden andere ideeën.
“Die is altijd met meisjes”, hoorde Imani een man zeggen toen ze midden in een wedstrijd in de kuststad Mombasa zat.
“Rugnummer vier, ze is een gerenommeerd lesbisch.”
Daar en toen wist Imani dat haar spel voorbij was. Ze fakete een verwonding en ging meteen naar huis, bezorgd om haar veiligheid in een land waar discriminatie van
LGBTQ+ mensen zijn schering en inslag en kunnen leiden tot misbruik, waaronder beschimpingen, aanvallen en verkrachting.
“Die opmerkingen raakten me, en het was niet alleen omdat ik publiekelijk was uitgescholden”, zei Imani, die – samen met andere lesbische voetballers die door de Thomson Reuters Foundation werden geïnterviewd – vroeg om te worden geïdentificeerd door een pseudoniem.
“De toeschouwer kondigde verder aan… dat hij mijn vrienden kende en zelfs waar ik woonde.”
Over de hele wereld staan lesbische en biseksuele voetballers in de voorhoede van de beste vrouwenteams, in tegenstelling tot in het mannenspel waar slechts een klein aantal elitespelers naar buiten is gekomen.
Het Zuid-Afrikaanse Banyana Banyana-team, dat vorige maand werd gekroond tot kampioen van de Africa Women Cup of Nations 2022, wordt aangevoerd door de lesbische Janine van Wyk. Het is het enige nationale team van het continent met openlijk lesbische of bi-spelers.
Er waren zeven openlijk lesbische of biseksuele spelers in het 23-koppige ‘Lionesses’ Engelse vrouwenteam dat in juli de overwinning op Duitsland behaalde in de Euro 2022-kampioenschappen.
Megan Rapinoe, een lesbienne, leidde het Amerikaanse nationale vrouwenteam naar goud op de Olympische Spelen van 2012 in Londen en brons in Tokio vorig jaar. In juli werd ze de eerste voetballer die de Presidential Medal of Freedom ontving.
Terwijl vrouwenvoetbal in Kenia aan populariteit wint, dwingt het stigma tegen LGBTQ+ mensen spelers om in de kast te blijven.
Geheimhouding is de veiligste keuze voor Keniaanse vrouwelijke voetballers die ambities koesteren om professioneel, internationaal of in het nationale Harambee Starlets-team te spelen.
“Lesbische spelers worden gediscrimineerd. Het zou dus het beste zijn om te verbergen wie je echt bent”, zei Farida (33), een gepensioneerde profvoetballer die haar seksualiteit haar hele carrière verborgen hield.
Gepest en lastiggevallen
Aisha, een Keniaanse semiprofessionele speelster, ambieert om in het buitenland te voetballen, niet alleen vanwege de carrièremogelijkheden, maar ook om haar ware zelf te kunnen zijn op en naast het veld.
Ze is tijdens wedstrijden buitengesloten vanwege geruchten over haar seksualiteit.
“Soms negeren de heteroseksuele teamgenoten je op het veld en betrekken ze je alleen als dat nodig is”, zei Aisha met een gelaten lach.
“Als je geen dikke huid hebt, komt het naar jou en je spel. Ik geloof in mezelf en weet dat ik een ster ben en speel goed. Dus ik laat niemand grenzen stellen aan mijn spel.”
Coaches komen niet op voor lesbische en bi-spelers die worden gepest vanwege speculatie dat ze homoseksueel zijn – en sommigen vallen hen zelfs seksueel lastig, zei Imani.
“Geen enkele coach is ooit opgestaan ter verdediging van lesbische spelers. Sommigen weigeren zelfs om ons in hun teams op te nemen, tenzij we toegeven aan hun eisen”, zei Imani, die semiprofessioneel is.
“Ze willen hun reputatie, hun baan beschermen en zijn bang voor beschimpingen van de fans.”
Veilige ruimtes
Sommige LGBTQ + -vrouwen zeggen dat voetbal hen heeft geholpen anderen zoals zij te vinden en veilige havens te creëren.
Farida werd door haar school beschaamd en bedreigd met uitzetting omdat ze homoseksueel was. Maar ze zei dat ze haar ‘regenboog’-mensen vond – zoals ze haar mede-lesbische spelers beschrijft – nadat ze zich had ingeschreven voor een voetbaltalentenacademie.
Erkennend dat een toenemend aantal lesbiennes gepassioneerd is door voetbal, richtte voormalig amateurspeler en LGBTQ + -rechtenactivist Anita Wanjiru in 2017 een vrouwenteam op.
Hoewel het volledig lesbische team wordt georganiseerd via de Keniaanse LGBTQ + -activistische groep Minderheidsvrouwen in actie (MWA), publiceert het team de link niet en houdt het de details van hun seksualiteit geheim voor de bredere gemeenschap.
“Aanvankelijk gebruikten we het spel als een hulpmiddel om seksuele reproductieve gezondheid te bepleiten en talent op te bouwen,” zei Wanjiru.
“Maar het bleek een veilige ruimte te zijn, weg van de discriminatie waarmee onze leden werden geconfronteerd in hun teams en de reguliere competities.”
Binnen de grenzen van MWA’s voetbaltheem, spelers zijn vrij van het spervuur van ontuchtige opmerkingen, bedreigingen van fysieke aanvallen of wat wordt genoemd als “corrigerende verkrachting” – de poging om een vrouw rechtstreeks door aanranding te laten gaan.
Ondanks de geheimhouding van LGBTQ + -vrouwen, zorgen geruchten en discriminatie tegen spelers die niet voldoen aan stereotiepe vrouwelijke normen ervoor dat ze moeite hebben gehad om steun te krijgen.
Aisha, die voor MWA speelt, zei dat de spelers hun toevlucht hebben genomen tot het trainen van zichzelf omdat geen enkele gelicentieerde coach met hen zal werken. Ze zei dat het team ook de toegang tot trainingsvelden of sponsormogelijkheden wordt ontzegd.
Voor lesbische of biseksuele vrouwen is de enige manier om vooruitgang te boeken in de competitie om in de kast te blijven, zei Imani.
“Het is niet gemakkelijk om jezelf te zijn en te presteren”, zei ze. “Ook al speel je je beste voetbal, iemand zal nog steeds iets negatiefs zeggen, iets voor mensen om met de vinger naar je te wijzen, en je kunt alles verliezen.”
Dit verhaal werd oorspronkelijk gepubliceerd door de Thomson Reuters Stichting, de liefdadigheidstak van Thomson Reuters, die het leven van mensen over de hele wereld behandelt die worstelen om vrij of eerlijk te leven.
