Langs gematigde kusten bedreigen de effecten van klimaatverandering – waaronder zeespiegelstijging, erosie en frequentere en sterkere stormen – een vitale habitat die een van de beste natuurlijke verdedigingen tegen die gevaren biedt.
Kwelders zijn laaggelegen ecosystemen die worden gekenmerkt door zouttolerante struiken, kruiden en grassen die niet alleen kustgemeenschappen beschermen, maar ook een vitale habitat bieden voor vissen, vogels, ongewervelde dieren, tweekleppigen en andere dieren in het wild. Alleen al in de Verenigde Staten vertrouwt tot 75% van de commercieel belangrijke mariene soorten, waaronder garnalen, krabben en vinvissen, op dit ecosysteem. Die rijke biodiversiteit ondersteunt kustgemeenschappen en hun bedrijven, van commerciële en recreatieve vissersvloten tot vismarkten en toeristische outfitters.
Samen met andere wetlands aan de kust – namelijk mangroven en zeegras – spelen kwelders een belangrijke rol bij het helpen van gemeenschappen om zich aan te passen aan en de gevolgen van klimaatverandering te verzachten. Deze habitat biedt bescherming tegen overstromingen en stabilisatie van de kustlijn door kustgemeenschappen te bufferen tegen de volledige impact van stormen, die in veel gebieden frequenter en intenser zijn geworden. In de VS worden wetlands aan de kust geschat op het equivalent van $ 23,2 miljard aan bescherming tegen stormschade per jaar.
Nog een groot voordeel: blauwe koolstof
Moerassen hebben ook een buitengewoon vermogen om koolstof in hun onderliggende bodem vast te leggen, en deze koolstof kan tientallen jaren opgeslagen blijven als deze ongestoord is. In feite kan de verzadigde bodem in moerasecosystemen meer koolstof per hectare vasthouden dan sommige terrestrische bossen en wordt vaak blauwe koolstof genoemd – dat wil zeggen koolstof die wordt opgevangen en vastgehouden door oceaan- en kustecosystemen.
Kwelders zijn een van de slechts drie mariene ecosystemen – samen met mangroven en zeegras – die momenteel door het Intergovernmental Panel on Climate Change worden erkend voor hun meetbare koolstofvoordelen. En zowel wetenschappers als belanghebbenden merken het “triple-win” -effect op dat gezonde, intacte kwelders overbrengen door overheden te helpen de klimaatverandering aan te pakken door mitigatie, aanpassing en veerkracht.
Kwelders worden echter bedreigd door de verschijnselen die ze kunnen helpen verlichten. Experts schatten dat 50% van de kwelders wereldwijd verloren is gegaan, met dalingen die doorgaan als gevolg van klimaatverandering, kustontwikkeling, industrialisatie en vervuiling.
Maar er is hoop om deze trend te keren. Regeringen en internationale instanties streven naar concrete manieren om kwelders en de voordelen die ze bieden te beschermen en te herstellen, zoals klimaatbeleidsinstrumenten zoals de Overeenkomst van Parijs. De partijen bij de overeenkomst kunnen inspanningen om kwelders te beschermen en te herstellen opnemen in hun binnenlandse klimaatactieplannen, nationaal bepaalde bijdragen (NDC’s) genoemd. Elke partij bij de Overeenkomst van Parijs zou in 2020 zijn NDC verbeteren en zal elke vijf jaar verdere herzieningen indienen – elk met toenemende ambitie.
In de VS kunnen kwelder en andere blauwe koolstofhabitats worden opgenomen in staatsplannen voor het gebruik van op de natuur gebaseerde oplossingen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen, bekend als natuurlijke en werkende landstrategieën. Door de hoeveelheid koolstof die in deze habitats is opgeslagen te kwantificeren en vervolgens doelen te stellen om die opslag te beschermen en uit te breiden door middel van behoud en herstel, kunnen staten helpen bredere inspanningen te ondersteunen om de klimaateffecten te verminderen. Bovendien moeten staten, in samenwerking met federale agentschappen, regionale strategieën op landschapsniveau bevorderen om kwelders te helpen zich beter aan te passen aan klimaateffecten.
Kwelders zijn een belangrijke op de natuur gebaseerde oplossing in de strijd tegen klimaatverandering, met verreikende voordelen voor gemeenschappen, dieren in het wild en kusteconomieën. Het beschermen van deze vitale habitats moet een beleidsprioriteit zijn – wereldwijd en op alle niveaus van de overheid – in de toekomst.
Dit artikel werd oorspronkelijk uitgevoerd op de website van The Pew Charitable Trusts en werd genereus beschikbaar gesteld aan Good Good Good. Dit artikel is geschreven door Stacy Baez – die werkt aan het kust wetlands- en koraalriffenproject van The Pew Charitable Trusts, en bewerkt door Sylvia Troost – die werkt aan Pew’s behoud van het zeeleven in het project van de Verenigde Staten.
