Na bijna twee jaar te hebben opgegeven met skateboarden vanwege familieproblemen, zei Alana Smith dat ze blij waren dat ze zichzelf op de Olympische Spelen waren geweest.
LONDEN, 18 augustus (Thomson Reuters Foundation) – De tienerjaren van Alana Smith waren niet het spul van Olympische dromen, opgroeiend met een achtergrond van familieproblemen en worstelingen met geestelijke gezondheid.
Toch overwon de 20-jarige skateboarder het allemaal om een van de meest spraakmakende sterren van de Spelen van Tokio 2020 te worden, ondanks dat hij geen medaille won.
Voor Smith kwam de echte prijs in het feit dat ik “authentiek mezelf” was op een Olympische Spelen die nog nooit zoveel openlijk lesbische, homoseksuele, biseksuele of transgender deelnemers had gezien.
Foto’s van de Amerikaan met een bord met “zij / hen” voornaamwoorden gingen viraal, omdat Smith een van de eerste Olympiërs werd die uitkwam als non-binair – noch mannelijk noch vrouwelijk, met behulp van “zij” noch “hij”.
Hoewel Smith laatste werd in de kwalificatie voor het skateboarden in het vrouwenpark – met trucs op trappen, rails en hellingen – hadden ze een goede Spelen.
“Er is niets waar ik spijt van heb… zelfs met het behalen van de laatste plaats”, zei Smith tijdens een videogesprek vanuit hun huis in Texas.
“Ik was blij dat ik uit de wedstrijd kwam. En ik… hield niets achter of probeerde me te verbergen en het beeld te zijn dat iedereen wilde dat ik was. Dat was ik zelf. En dat was alles wat ik wilde.”
Smith begon met skateboarden op achtjarige leeftijd, nadat hij het op tv had gezien, en won een zilveren medaille in 2013 op hun eerste internationale wedstrijd in Barcelona, op 12-jarige leeftijd. Maar familieproblemen zorgden ervoor dat ze de sport bijna twee jaar lang tot begin 2019 lieten vallen.
“Toen mijn carrière een beetje op gang kwam en ik geld begon te verdienen… Ik was toen nog bij mijn biologische moeder die leed aan middelenmisbruik,” zei Smith. “Schaatsen… werd een baan omdat het de enige manier was waarop ik haar in de buurt kon houden.”
“Ik moest ook een beetje… mijn liefde voor het schaatsen terugvinden”, zeiden ze. “Omdat het zo moeilijk was om het uit mijn hoofd te krijgen, alleen al de hoeveelheid trauma die ik had meegemaakt.”
Ryonna Smith werd per e-mail gecontacteerd en gaf geen direct commentaar op middelenmisbruik en de andere beschuldigingen.
“Het spijt me dat ze zich zo voelen, ik hou van ze met heel mijn hart en wens ze het allerbeste”, schreef ze.
“Ik bid dat ze een sterk ondersteuningssysteem hebben en omringd zijn door degenen die van hen houden en hen koesteren.”
Geluk
Begin 2019 deed Smith meerdere keren een zelfmoordpoging, waarbij hij worstelde om te verwerken wat ze met hun moeder hadden meegemaakt. Deze keer bracht hun skateboard troost in plaats van pijnlijke herinneringen.
“(Het) hielp me te beseffen dat schaatsen niet alleen gaat over de wedstrijden of geld verdienen,” zei Smith. “Misschien is het gewoon de liefde die ik ervoor heb en dat ik, ongeacht wat ik doormaakte in het leven, een veilige ruimte had om in te zijn.”
De geestelijke gezondheid van atleten kwam dit jaar naar voren toen de 24-jarige tenniskampioene Naomi Osaka zich terugtrok uit de French Open na het boycotten van perstaken na de wedstrijd, zeggende dat mediavragen haar mentale welzijn beïnvloedden.
Toen zat turnster Simone Biles de meeste Olympische evenementen uit om zich te concentreren op haar geestelijke gezondheid, verwijzend naar “de twisties” – een rush van desoriëntatie in de lucht die de landing gevaarlijk maakte.
Atleten kunnen nu praten over geestelijke gezondheid, zei Smith, in plaats van het te moeten begraven, “diep graven en doorzetten”. En de moed van beide supersterren om prioriteit te geven aan hun welzijn was een inspiratie.
“Als iemand die moeite had om een stap terug te doen, om mijn geestelijke gezondheid boven mijn beroep te kiezen, is het echt geweldig om mensen te zien die het ook doen.”
Tokio was ook een mijlpaal voor het hebben van een recordaantal openlijk LGBTQ + -atleten, met website Outsports die meer dan 180 telt, waaronder de eerste openlijk trans- en non-binaire medaillewinnaar, Quinn, die goud won met het Canadese vrouwenvoetbalteam.
Non-binair uitkomen op het mondiale olympische podium was de medaille die Smith mee naar huis nam.
“Ik denk dat ik me eindelijk van mijn borst voelde, ik voelde me zoveel gelukkiger,” zeiden ze.
Verslag door Rachel Savage @rachelmsavage; Montage door Lyndsay Griffiths en Hugo Greenhalgh. Dit verhaal werd gepubliceerd met toestemming van de Thomson Reuters Foundation, de liefdadigheidstak van Thomson Reuters, die het leven van mensen over de hele wereld behandelt die worstelen om vrij of eerlijk te leven. Bezoeken news.trust.org
