Zondag keek de wereld toe hoe Kabul, de hoofdstad van Afghanistan, in handen viel van de Taliban toen de regering-Biden diplomaten, hulpverleners en andere functionarissen wilde evacueren.
Terwijl Amerikaanse militaire helikopters snel de lucht in gingen en Amerikanen in veiligheid brachten, bleven tientallen Afghaanse burgers achter die op de luchthaven wachtten terwijl ze wanhopig probeerden aan boord van vliegtuigen te gaan – sommige stierven in het proces.
Afghaanse New Yorkers vertelden THE CITY dat ze deze scènes zagen ontvouwen met een maalstroom van tegenstrijdige emoties.
“Het is je ergste nachtmerrie die uitkomt,” zei Awesta Zarif, 30, van Astoria, Queens. “We kunnen alleen maar kijken, hopen, bidden en wensen dat het daar beter wordt. En er is schuldgevoel dat je er niet bent. Je kijkt gewoon [Afghanistan] van een afstand en je voelt je zo hulpeloos.”
Meer dan 10.000 Afghanen wonen in de corridor New York City-Jersey City-Philadelphia, volgens de laatste gegevens van de American Community Survey 2015. Velen wonen in Queens, met concentraties in Vlissingen.
Velen vertrokken tientallen jaren geleden, toen het Sovjet-leger in 1979 het land binnenviel. Sommigen arriveerden tijdens de 20-jarige zogenaamde door de VS geleide oorlog daar. Anderen, de kinderen van immigranten, hebben de paniek van het ontvluchten van een huis niet uit de eerste hand ervaren, maar zijn er nu getuige van dat familieleden en andere mede-Afghanen het in realtime beleven.
De schok van de chaos in Kaboel zorgt ervoor dat Afghanen in New York zich mobiliseren om hun families thuis te helpen en eventuele landgenoten die binnenkort in de stad terechtkomen.
Bhshta Ibrahim Khail, een 24-jarige vrijwilliger bij Afghaanse Amerikanen van New York, zei dat ze druk bezig is geweest met het verspreiden van berichten met de vraag: “Hoe kunnen we helpen?”
“We doen er alles aan om ze daar weg te krijgen, om ons uit te spreken, om een pleitbezorger te zijn, een stem te zijn voor de stemloze mensen door deze crisis waarmee ze worden geconfronteerd.” Khail vertelde aan DE STAD.
‘Een heel mooi land’
Mo Rahmati (35) zei dat zijn ouders nooit praten over het verlaten van Afghanistan. Hij kent alleen de vage contouren van wat er gebeurde nadat ze het land in de jaren 1980 waren ontvlucht: eerst naar India, toen Arizona als vluchtelingen en uiteindelijk naar Woodside, Queens, waar Rahmati werd geboren en getogen.
“Alles wat ik nu op het nieuws bekijk, ik visualiseer me niet graag dat mijn ouders dat meemaken, maar ik weet dat dat waarschijnlijk ook is wat ze doormaakten,” zei Rahmati, die Nansense oprichtte, een Afghaanse eetkraam die opereert op de Queens Night Market.
Bashir Saleh was een 20-jarige student techniek toen hij kabul ontvluchtte in de jaren 1970.
Hij herinnerde zich dat hij op een ochtend wakker werd, naar de universiteit ging en tanks en troepen zag.
Saleh is nu 64 jaar oud en verkoopt al drie decennia koffie en gebak buiten wat nu het Hard Rock Cafe op Times Square is. Dit werk stelde zijn vier kinderen in staat om onderwijs en levensonderhoud te volgen waartoe hij niet in staat was.
“Geen enkele ouder wil dat hun kinderen zich in die situatie bevinden”, zegt Saleh, die nu in New Jersey woont. “Ik herinner me dat we opgroeiden en een heel mooi land hadden.”
Toen Saleh met zijn naaste familie van negen in New York City aankwam, deelden ze een appartement met twee slaapkamers in Bensonhurst, Brooklyn. Ze kregen steun van hervestigingsgroepen voor vluchtelingen en sponsoring van een kerk, maar het was niet genoeg om lang te overleven.
Hij nam elke baan aan, zodat zijn jongere broers en zussen op school konden blijven. Hij maakte kantoren schoon, hij verkocht ijs en uiteindelijk spaarde hij genoeg om zijn eigen koffiekar te kopen.
Passage blijkt ongrijpbaar
Saleh’s ervaring verschilt niet zo veel van Afghanen die nu in de Verenigde Staten aankomen. Kerken en hervestigingsorganisaties ondersteunen nog steeds nieuwe New Yorkers die als vluchteling aankomen.
Maar een belangrijk verschil zijn cijfers.
Historisch gezien kwamen de meeste Afghanen naar de Verenigde Staten als vluchtelingen of via op familie gebaseerde petities, zeiden immigratieadvocaten. Maar onder de regering-Trump werd het vluchtelingentraject bijna volledig stopgezet.
Sinds het aantreden van de regering-Biden hebben zowel advocaten als Amerikaanse militaire veteranen maandenlang doorgebracht. het eisen van een snelle evacuatie en hervestiging voor degenen die Amerikaanse troepen hebben geholpen, zoals tolken, en andere Afghanen die door de Taliban worden bedreigd.
Veel Afghanen die de gewelddadige chaos op de luchthaven van Kabul riskeerden, waren al goedgekeurd of stonden in de wacht voor speciale immigrantenvisa (of SIV’s), uitgegeven aan mensen die de Amerikaanse militaire belangen hebben geholpen. Maar velen van hen hebben nog niet naar de Verenigde Staten kunnen vliegen.
Camille Mackler, uitvoerend directeur van de in New York City gevestigde non-profit immigrant Arc, erkende dat wetgevers werken aan extra wegen naar de veiligheid van een Amerikaans visum voor Afghaanse activisten en anderen. Maar nu het gevaar daar met de seconde groeit op de grond, hoopt Mackler dat New Yorkers “de druk op” Washington zullen “uitoefenen” totdat “we iedereen hebben geëvacueerd die we beloofden te beschermen.”
Meer dan 300.000 Afghaanse burgers zouden Amerikaanse troepen hebben geholpen tijdens de oorlog.
Eerste gezinnen arriveren
Op maandag hielp Catholic Charities NY bij het begroeten van een van de eerste aankomsten in de stad sinds Kabul in handen van de Taliban viel.
Een lokale vrijwilliger op Kennedy Airport hief een bord op met de naam van een Afghaanse familie en keek door de glazen scheidingswand die immigratie en aankomsten scheidt. Ze wachtte op een voormalige militaire tolk en zijn gezin van zes.
Alle zeven van hen, en hun 10 koffers, zouden zich in het appartement met één slaapkamer van een familielid in Far Rockaway moeten wurmen – een tijdelijke oplossing, zei Mario Russell, directeur van immigranten- en vluchtelingendiensten voor katholieke liefdadigheidsinstellingen.
De stroom Afghaanse vluchtelingen die naar New York komen, doet dit over het algemeen vanwege familiebanden, terwijl de meeste hervestigingen alleen naar elders gaan vanwege de hoge kosten van levensonderhoud in de stad en het gebrek aan betaalbare huisvesting, merkte Russell op.
Carmen Maria Rey, de Amerikaanse juridische directeur van het International Refugee Assistance Project, zei dat steden en staten “hun handen moeten opsteken” om de federale overheid te vertellen dat ze bereid zijn vluchtelingen op te nemen en te hervestigen.
Terwijl staten als Utah publiekelijk hebben verzonden steunbetuigingen voor het opnemen van extra vluchtelingen uit het land hebben noch burgemeester Bill de Blasio, noch gouverneur Andrew Cuomo openbare verklaringen over Afghanistan afgelegd.
Afgevaardigde Greg Meeks (D-Queens), de voorzitter van de Democratische voorzitter van de Commissie Buitenlandse Zaken van het Huis van Afgevaardigden, heeft ondertussen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken uitgenodigd om vragen van zijn commissie over de slecht geplande exitstrategie te beantwoorden.
“We kunnen niet weg. [our allies] achter,” vertelde hij NY1, “want dat is ons woord houden.”
Oproep tot hulp
Russell zei dat vluchtelingen geestelijke gezondheidszorg, werktraining en, belangrijker nog, tijdelijke huisvesting nodig hebben.
Voor nu, zei hij, zouden geld, huisvesting of Airbnb-donaties van reguliere New Yorkers “een lange weg gaan om deze vaak jonge gezinnen te helpen en te verwelkomen en te ondersteunen in een ongelooflijk moeilijke overgang.”
Rahmati zei dat hij alle opbrengsten van de Queens Night Market van deze zaterdag doneert aan twee organisaties: Children Without Borders en Emergency Relief Afghanistan.
Matt Pelak, een legerveteraan die in Bushwick, Brooklyn woont, zei dat hij nauwelijks heeft geslapen. Hij werkt overdag bij Amazon en ’s nachts met een coalitie van veteranen die iedereen bellen die ze in Afghanistan of elders kunnen vinden en die kunnen helpen hun voormalige tolkcollega’s veilig naar Amerikaanse bodem te brengen.
Pelak zei dat mede-New Yorkers “moeten nadenken over hoe je een Afghaan een baan kunt bieden, hoe je wat meubels kunt doneren, wat kleding kunt doneren, er gewoon moet zijn om hen te ondersteunen en hen te helpen gemeenschappen op te bouwen wanneer en als ze in New York City aankomen.”
Vorige week nog ontmoette Wazma Wardak Hassan, het hoofd van de Afghaanse Amerikanen van New York, de Afghaanse consul-generaal om vieringen te plannen voor de Afghaanse Onafhankelijkheidsdag van 19 augustus.
In plaats daarvan bracht ze donderdag door met lobbyen bij politici en het beheren van hulpaanbiedingen van New Yorkers – van zorgpakketten tot donaties en huisvesting voor vluchtelingen, terwijl ze wachtte om van haar eigen te horen familieleden in Afghanistan.
“Ras, kleur, religie, daar is op dit moment geen plaats voor. En hoe jammer dit ook is op dit specifieke moment, het brengt ons echt onder die eenheid.”
De charitatieve reactie, zei ze, heeft haar hoop gegeven.
“Deze pijn is iets dat ik voel dat bij iedereen resoneert,” zei ze, erop wijzend dat de pandemie heeft veranderd hoe New Yorkers denken over communicatieiteit.
“Ras, kleur, religie, daar is op dit moment geen plaats voor. En hoe jammer dit ook is op dit specifieke moment, het brengt ons echt onder die eenheid.”
Marsen gepland
Het werk van haar en anderen is nog maar net begonnen.
Zaterdag staat een mars gepland van Times Square naar de Verenigde Naties om te pleiten voor een veilige doorgang voor Afghaanse vluchtelingen. En volgende week donderdag zullen activisten protesten leiden in bijna drie dozijn steden over de hele wereld, waaronder New York, om bewustzijn te creëren over de groeiende humanitaire crisis in Afghanistan.
De 19-jarige Zakaria Kazmi, de hoofdorganisator van het protest van volgende week in Bryant Park, heeft nog nooit een voet in Afghanistan gezet. Hij zei dat hij zijn band met het land heeft behouden door zijn familie en hun herinneringen, vooral aan de schoonheid van hun thuisland.
“We hadden nooit echt gedacht dat het veilig zou zijn om terug te gaan, en we hebben er altijd van gedroomd,” zei Kazmi, van Queens Village. “Ik had het er altijd over dat ik op een dag wilde bezoeken waar mijn ouders vandaan kwamen. En het is gewoon verpletterend om te denken dat dat misschien nooit in mijn leven zal komen.”
DE STAD is een onafhankelijke, non-profit nieuwsuitzending gewijd aan harde verslaggeving die de mensen van New York dient.
