In 1992, toen Anisa Ibrahim vijf jaar oud was, ontvluchtte ze Somalië met haar familie en zocht haar toevlucht in Kenia.
“Er waren zoveel mensen in kleine wijken, we waren allemaal op de vlucht voor de stroomafwaartse effecten van geweld en politieke onrust”, zei Ibrahim tegen CNN. “Ons gezin had meer geluk, maar er was veel armoede, ondervoeding en infectieziekten en uitbraken.”
Een jaar later verhuisde haar familie naar de VS en werden zij en haar zussen behandeld in de Pediatrics Clinic van Het Harborview Medical Center in Seattle, een kliniek die voornamelijk lagere inkomens, immigranten, vluchtelingen en minderheidspopulaties bedient.
Nu, meer dan twee decennia later, runt ze datzelfde centrum.
Ibrahim wilde altijd al arts worden, maar haar tijd als patiënt in de kliniek versterkte die dromen.
“Mijn kinderarts in Harborview was een van de eerste mensen die in me geloofde en dat ik arts kon worden,” zei Ibrahim. “Voor mij, als jonge vluchteling, is het zo zinvol om te zeggen: ‘Dit is mijn droom’, en dat iemand het al doet en echt in je gelooft.”
Haar reis om arts te worden verliep niet zonder obstakels. Als vluchteling die een hijab droeg en geen anderen zag die op haar leken in haar vakgebied, was ze er niet zeker van dat ze zelfs zou worden toegelaten tot de medische school.
Omdat ze de eerste in haar familie was die naar school ging in de Verenigde Staten, was het moeilijk om door een onderwijssysteem te navigeren waarmee ze niet bekend was. Ze voelde zich sociaal geïsoleerd in vergelijking met de hechte Somalische gemeenschap die ze gewend was.
In 2016 studeerde Ibrahim af aan de medische school van de Universiteit van Washington en trad hij in dienst bij Harborview als algemeen kinderarts. In september 2019 werd ze medisch directeur van het centrum.
Nu zorgt Ibrahim voor veel patiënten die nieuw zijn aangekomen of eerder hervestigde vluchtelingen en immigranten. Samen met het verbeteren van de gezondheid van kinderen in dezelfde positie als 26 jaar geleden, hoopt Ibrahim de negatieve retoriek rond vluchtelingen in Amerika te bestrijden.
“Er is bijna een tweedeling waarbij er de goede en uitzonderlijke vluchtelingen zijn en de rest niet zo goed is,” zei Ibrahim. “Maar de realiteit is dat als ze allemaal tijd en ruimte en kansen en middelen krijgen, iedereen positief zal bijdragen aan plaatsen waar ze worden hervestigd.”
Een versie van dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd in nummer 08 van de Goodnewspaper: The Helpers Edition, in april 2020.
