De adressen van de toekomst redden levens en verbeteren ze

Search

Elke keer als student Aniket Samudra een formulier moet invullen, stompt de adressectie hem. Huisnummer, straatnaam, de naam van zijn gebouw – niets van deze dingen is op hem van toepassing.

Wat niet wil zeggen dat Samudra geen huis heeft. Hij woont in Laxmi Nagar, een sloppenwijk in de West-Indiase stad Pune, in een krap huis met eenkamerwoning met tinnen muren – en geen adres.

Tientallen miljoenen sloppenwijkbewoners van India delen dit probleem en wonen in kleine, slecht gemarkeerde woningen die geen eigen uniek straatadres hebben. Soms deelt een hele sloppenwijk, met duizenden inwoners, één adres.

In een wereld die er vaak van uitgaat dat ieders huis gelokaliseerd kan worden, zorgt dit voor allerlei problemen. Pakketten en post komen niet voor de deur. Brandweerlieden hebben moeite om branden te lokaliseren. Zelfs de eenvoudige handeling van het uitnodigen van iemand bij u thuis kan een schijnbaar eindeloze beschrijving van bomen, winkels en tempels inhouden om links of rechts af te slaan.

Aniket en zijn moeder poseren voor de camera in hun huis
Tot voor kort had het eenkamerhuis van Aniket Samudra en zijn moeder geen adres, een probleem dat door tientallen miljoenen in India werd gedeeld. Bron: Sushmita Pathak

Maar de bureaucratische gevolgen zijn vaak nog schadelijker. Het niet hebben van een uniek adres maakt het moeilijk om een overheids-ID te krijgen, samen met alle openbare voordelen die worden verleend. Een gebrek aan adres kan bankrekeningen, stemrechten en zelfs internettoegang buiten bereik houden.

Hoewel miljarden mensen geen officieel adres hebben, zijn de systemen van de wereld opgezet alsof iedereen dat doet.

Dus onlangs, toen een blauwe plaat met cijfers en letters erop op Samudra’s voordeur werd aangebracht, logenstrafte het bescheiden uiterlijk ervan de impact die het op zijn leven zou hebben.

Priyanka loopt tussen twee huizen in haar buurt
Priyanka Salunkhe navigeert door haar buurt op een manier die bijna onmogelijk zou zijn voor iedereen die er niet bekend mee is. Bron: Sushmita Pathak

De volgorde op de plaat, FRR5+XV7M, wordt een Plus Code genoemd. Deze codes zijn ontwikkeld door Google en fungeren als unieke adressen, net als een huisnummer. Voer het in Google Maps in en je kunt je weg vinden naar de deur van Samudra.

Plus Codes zijn afgeleid van de breedte- en lengtegraad van een locatie en zijn open-source. “Dit systeem is gebaseerd op het verdelen van het geografische oppervlak van de aarde in kleine ‘betegelde gebieden’, waarbij aan elk van hen een unieke code wordt toegekend”, aldus Google.

Het ontwerpen van een nauwkeurig en navigeerbaar adresseringssysteem voor plaatsen waar traditionele adressen niet werken, is al lang een uitdaging – en niet alleen in landen met lagere inkomens of sloppenwijken. Qatar heeft grotendeels geen straatnamen of postadressen. Dat geldt ook voor Accra, de hoofdstad van Ghana, een stad met twee miljoen inwoners. De meeste plattelandsbewoners van West Virginia hadden tot 1991 geen adressen.

Drie deuren achter elkaar met verschillende nummers erop geschreven
Deuren in sloppenwijken hebben vaak meerdere nummers erop geschreven omdat verschillende gemeentelijke afdelingen hun eigen nummeringssystemen hebben, een systeem dat chaos kan veroorzaken. Bron: Sushmita Pathak

In de dicht opeengepakte stad Kolkata in India staat de non-profitorganisatie Addressing the Unaddressed al sinds 2012 voor deze uitdaging, lang voordat Plus Codes langskwam. Mede-oprichter Alex Pigot zegt dat ze oorspronkelijk een systeem gebruikten dat hij ontwikkelde genaamd Go Codes, die qua concept vergelijkbaar waren met Plus Codes. In 2018 stapten ze over op Plus Codes en breidden ze hun team uit met de ondersteuning van Google.

“In plaats van 10.000 huizen die we elk jaar deden, deden we er tussen juni 2018 en eind 2019 150.000”, zegt Pigot. Hij schat dat van de 300.000 sloppenwijken in Kolkata er ongeveer 200.000 hebben aangepakt.

In de sloppenwijk van Samudra begon de aanpak in 2019 door de in Pune gevestigde NGO Shelter Associates, die ook sloppenwijken in drie andere steden in het westen van India heeft aangepakt. Volgens Smita Kale, een kaart- en data-expert bij Shelter Associates, is de eerste stap uitzoeken waar adressen niet bestaan, wat ze doen door sloppenwijkzakken te identificeren met behulp van Google Earth.

Na het verifiëren van hun informatie bij de lokale overheid, begint het veldwerk. Handmatige kaarten worden getekend met vermelding van huizen, drainagenetwerken, mangatkamers, gemeenschappelijke toiletten en andere oriëntatiepunten. Vervolgens wordt de kaart gedigitaliseerd en wordt de Plus Code van elk huishouden gegenereerd door het algoritme van Google. Ten slotte worden rechthoekige blauwe platen met de code op deuren in de hele sloppenwijk geplakt.

Zodra ze de huizen adressen hebben gegeven, ondervraagt Shelter Associates de bewoners binnenin over onderwerpen als sanitaire voorzieningen en vaccinatie. In Kolkata voert de organisatie van Pigot ook een enquête uit na het adresseringsproces is voltooid.

“[We] identificeer de mensen die iets missen – een geboorteakte, kiezerskaart, bankrekening – omdat we proberen mensen een betere identiteit te geven. ” Hij schat dat zo’n vijf procent van de sloppenwijkbewoners helemaal geen identiteitsbewijs heeft.

“Die mensen zijn door de mazen van het net gevallen en zijn volledig onzichtbaar en vinden het heel moeilijk om zichzelf te identificeren.”

Het aanpakken van de Unaddressed helpt mensen bankrekeningen te openen en kiezers-ID- en rantsoenkaarten aan te vragen met behulp van hun Plus Codes. Ze trainen ook postvervoerders in het gebruik van de codes om post te bezorgen.

Smita glimlacht voor de camera terwijl ze voor een bureau zit
Smita Kale werkt voor Shelter Associates, dat Plus Codes heeft verstrekt aan duizenden sloppenwijken in het westen van India. Bron: Sushmita Pathak

Pigot zegt dat het hebben van een uniek adresseringssysteem vooral van cruciaal belang is in een tijdperk van klimaatverandering, wanneer rampen frequenter en intenser zijn. “Als er een ramp is, weet je om hoeveel mensen het gaat om hen te redden, te compenseren of te verplaatsen.”

Sana Shakil Sheikh zegt dat ze een golf van vreugde voelde toen ze voor het eerst de gestippelde blauwe lijn op Google Maps zag die de weg naar haar huis op een kleine helling in Laxmi Nagar aangaf. “Nu hoeven we geen gedetailleerde instructies te geven aan familieleden wanneer ze ons bezoeken”, zegt ze.

De Plus Code maakt het ook gemakkelijker voor anderen om de kleine snuisterijwinkel van haar familie te vinden. Haar vriendin en buurvrouw Priyanka Salunkhe zegt dat het eerste wat ze deed nadat haar hut met twee verdiepingen een Plus Code kreeg, was een shirt bestellen voor haar broer. Tot haar verbazing werd het direct aan haar deur afgeleverd.

Het was eenvoudig om gemeenschappen Plus Codes te laten gebruiken, zegt Pratima Joshi, uitvoerend directeur bij Shelter Associates. De overheid overtuigen om ze te gebruiken, is echter een andere zaak.

Ongeveer een derde van de stedelijke bevolking van India woont in sloppenwijken, maar de regering erkent sloppenwijken niet als legitieme huisvesting, zegt huisvestingsrechtenactivist Shubham Kothari. “Het accepteert het alleen als een vervallen huis of aangetaste ruimte of illegale structuur.” Totdat dat perspectief verandert, zullen autoriteiten zich niets aantrekken van adressen aan sloppenwijken, zegt hij.

Het is “een enorm bestuursprobleem”, zegt Joshi. “Het is belangrijk dat deze locatie-ID’s worden ingebouwd in het reguliere bestuur, en dit zal een enorme stap voor ons zijn om ervoor te zorgen dat ze het accepteren.”

De pandemie bracht hen een deel van de weg daarheen – toen de autoriteiten bezig waren om patiënten in dichtbevolkte gebieden te volgen en inperkingszones aan te wijzen, begonnen sommigen van hen het belang van locatie-ID’s te beseffen, zegt Joshi.

Priyanka poseert voor de camera naast haar familie
Het eerste wat Priyanka Salunkhe (links) deed nadat haar hut met twee verdiepingen een adres had gekregen, was een shirt bestellen voor haar broer. Bron: Sushmita Pathak

In de stad Kolhapur, waar alle meer dan 16.000 sloppenwijkhuishoudens van de stad nu Plus-codes hebben, is het integreren van die codes in officiële overheidsrecords eindelijk begonnen.

Prashant Pandat van de waterafdeling van Kolhapur Municipal Corporation vertelde me dat zijn team Plus Codes toevoegt als een nieuw veld in hun database. Pandat heeft de codes gebruikt om de toegang tot water in de sloppenwijken van Kolhapur te analyseren.

“[The Plus Code system] helpt ons te weten wie legale wateraansluitingen heeft en wie niet,” zegt hij, eraan toevoegend dat hetzelfde kan worden gedaan voor elektriciteitsaansluitingen en dat bijna elke gemeentelijke afdeling in de stad Plus Codes kan gebruiken.

“De afdeling onroerende voorheffing zal hiervan profiteren. Dat geldt ook voor de afdeling vergunningen, om te weten welke commerciële activiteiten er in de sloppenwijk plaatsvinden.” In de stad Pimpri-Chinchwad, niet ver van Pune, zijn de gemeentelijke autoriteiten van plan om Plus Codes te gebruiken voor het beheer van vast afval. “Of die familie hun afval aan de vuilniswagen geeft, of het gescheiden is, wie wanbetaler is – daarvoor willen ze Plus Codes gebruiken”, zegt Kale.

Deuren in sloppenwijken hebben meestal verschillende nummers met de hand geschreven omdat verschillende gemeentelijke afdelingen hun eigen enquêtes uitvoeren en hun eigen nummeringssystemen hebben. “Dat is niet bruikbaar”, zegt Kale. “[Plus code] is uniform.”

In tegenstelling tot sommige andere adresseringstechnieken hebben Plus Codes een patroon, zegt Pigot. “Als je de pin meeschuift [the map] je ziet dat [for nearby addresses] alleen de laatste één of twee cijfers veranderen. De rest blijft hetzelfde.”

Een andere reden waarom hij besloot om Plus Codes te adopteren, is dat ze zijn ontwikkeld door Google, een wereldwijd bedrijf met een enorm bereik dat kan streven naar universele adoptie van een enkel systeem, wat een van de grootste uitdagingen is bij het aanpakken.

De bovenkant van een deur versierd met ornamenten
In Kolhapur, waar alle meer dan 16.000 sloppenwijkhuishoudens van de stad nu Plus-codes hebben, is het integreren van die codes in officiële overheidsrecords eindelijk begonnen. Bron: Sushmita Pathak

In Laxmi Nagar vermoedden sommigen aanvankelijk dat de nieuwe adresplaten die op hun huizen werden aangebracht, zouden kunnen leiden tot hun uitzetting, een angst die de beladen relatie tussen sloppenwijkbewoners en autoriteiten weerspiegelt. Daarom ziet Kothari de uitdaging om sloppenwijken aan te pakken meer politiek dan technisch.

Hij gelooft dat Plus Codes “een zeer belangrijke technologische innovatie zijn die veelbelovend potentieel heeft”, maar alleen als ze “worden ondersteund door de juiste politieke wil”.

Zonder overheidssanctie kunnen autoriteiten ervoor kiezen om Plus Codes helemaal te negeren. “Als de overheid bereid is om een project met Google aan te gaan, ben ik meer dan blij”, zegt Kothari.

Pigot zegt dat de autoriteiten sloppenwijkbewoners moeten erkennen als essentieel voor de stedelijke samenleving. Het zijn straatverkopers, bezorgers, schoonmakers en bouwvakkers. Als de hele dienstengemeenschap uit een stad wordt verdreven, blijft alleen de middenklasse over, en binnenkort zullen ook zij weg zijn en een vervallen stad achterlaten, zegt hij.

Vorig jaar raadpleegde de postafdeling van het land Pigot voor hun Digital Address Code-project waarbij elk adres in India een unieke code zou krijgen toegewezen op basis van de geospatiale coördinaten. Hij is benaderd door mensen in Bangladesh en Brazilië, en organisaties zoals Slum Dwellers International en de United Nations Habitat hebben interesse getoond. “Er is een soort golf van ondersteuningsopbouw om mensen aan het adres te krijgen”, zegt hij.