Gesprekken over de carceral state en policing zijn de laatste jaren steeds gebruikelijker geworden met hernieuwde interesse in het verbeelden van een abolitionistische toekomst.
De carceral state, die gevangenissen, detentiecentra, politie en surveillance omvat, is voortgekomen uit en blijft kolonialisme van kolonisten, raciaal kapitalisme, blanke suprematie en anti-zwartheid bestendigen. Momenteel zitten er 2,2 miljoen mensen vast in de Verenigde Staten. Bovendien worden zwarte Amerikanen opgesloten in staatsgevangenissen tegen vijf keer het tarief van blanke Amerikanen.
Het is van cruciaal belang om te begrijpen dat racisme diep is ingebakken in het industriële gevangeniscomplex, en de impact ervan op gemeenschappen van kleur (in het bijzonder zwarte gemeenschappen) is niet incidenteel, maar eerder door het ontwerp – de carcerale staat is een product van eeuwen van raciaal geweld en witte suprematie.
Ik vind de woorden van Mariama Kaba over afschaffing bijzonder relevant: “Het is niet alleen dat we ons geen wereld zonder politie kunnen voorstellen, maar dat we gedisciplineerd zijn om die verbeeldingskracht niet te hebben.”
Vanaf 2022 zitten er 2.414 gedetineerden in de dodencel in de Verenigde Staten, waarvan 41% zwarte mensen. Velen hebben kritiek geuit op de ernstige fysieke en psychologische gevolgen van langdurige opsluiting en isolatie die wordt gegenereerd door de dodencel; de realiteit is echter dat velen van ons heel weinig weten over de geleefde realiteit van degenen die in de dodencel zitten.
Ik interviewde Billie Melissa, een medestudent in het Media Studies-programma aan The New School, die sinds 2019 nauw betrokken is bij anti-doodstrafwerk.
We spraken over de mogelijkheden die in film zitten als medium voor sociale verandering en bespraken haar huidige project, een documentaire over Billie Allen, die al 25 jaar in de federale dodencel zit met een geval van onschuld.
Dit interview is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.
Een interview met filmmaker Billie Melissa over het opnieuw uitvinden van gerechtigheid door middel van film
Varshini: Hoi Billie! Ik ben erg enthousiast om met je te praten over je betrokkenheid bij anti-doodstrafwerk en de documentaire die jij en je team maken over Billie Allen.
Om ons op weg te helpen, kunt u mij vertellen hoe u betrokken bent geraakt bij de strijd tegen de doodstraf en het carcerale systeem? Was er een bepaald moment dat uw interesse wekte?
Billie: Voor mij was het het zien van “Just Mercy” in 2019. Ik wist niets van de doodstraf of het gevangeniswezen voordat ik die film zag.
Ik werkte als pers op het London Film Festival, dus dat betekent dat we alles vroeg zien en worden aangemoedigd om onze reacties op sociale media te plaatsen. Dus ik plaatste een reactie en toen nam een van de klanten van Bryan Stevenson (die ook in de film zit) contact met me op.
We hadden een gesprek op Skype, en hij vertelde me gewoon zijn verhaal en vertelde me over hoe hij denkt dat film en media echt harten en geesten veranderen en mensen helpen de mensen te begrijpen waarmee ze anders niet in contact zouden komen.
In die tijd had ik nog nooit iemand gekend die in de gevangenis had gezeten, en nu ken ik zoveel mensen die gevangen hebben gezeten.
Toen ik afstudeerde aan de filmschool, heb ik het gevoel dat elke afgestudeerde weet, ongeacht of het film is of een andere major, je komt van school en je denkt: ‘wat moet ik nu doen?’ Ik wist niet wat ik met mijn leven aan moest.
Ik dacht aan film als medium en hoorde gewoon de verhalen van mensen en liet mensen contact met me opnemen en hier en daar om kleine beetjes hulp vragen met hun mediacampagnes. Het leek me de juiste plek. Het voelt als het meest bevredigende om met het medium te doen.
Varshini: Bedankt voor het delen over hoe je ertoe bent gekomen om anti-doodstrafwerk te doen. Laten we het eens hebben over de raciale dynamiek van afschaffingswerk.
Ik erken dat dit een ingewikkelde vraag is om te beantwoorden, maar kun je me iets vertellen over hoe je, als blanke vrouw uit het Verenigd Koninkrijk, navigeert door de raciale dynamiek van het doen van afschaffing en anti-doodstraf werk?
Billie: Ik denk dat het enige wat je echt kunt doen is je bewust zijn van je privilege, vooral omdat ik ook Brits ben. Ik heb zoveel documentaires gezien van Britten die amerikaanse ruimtes binnengaan en het gevoel hebben dat ik alle antwoorden heb omdat “ik uit het Verenigd Koninkrijk kom en ik kan het oplossen.”
Ik denk dat het als filmmaker en documentairemaker belangrijk is.mier om te beseffen dat je het verhaal van iemand anders vertelt. En ik denk dat de manier waarop ik dat bestrijd is, nou ja, hoe willen ze het verhaal vertellen? Als ze toegang hebben, als ze de camera hebben, hoe zouden ze dit dan fotograferen?
Je bewust zijn van je voorrecht en van het feit dat je de antwoorden niet hebt en het enige wat je kunt doen is naar het verhaal luisteren en het dan vertellen zoals zij het willen vertellen.
Ik heb gesprekken gevoerd met mensen bij productiebedrijven en die willen een specifiek verhaal. Ze willen een sensationeel verhaal, en ik moet zeggen dat dit soort verhalen een angstcultuur creëren en de neiging hebben om zich te concentreren op het ontmenselijken van mensen.
Het gaat er ook om dat je het traumatische verhaal niet vertelt, want dat is niet hun verhaal als persoon. Iedereen heeft het slechtste moment in zijn leven gehad, maar het is niet jouw verhaal. Natuurlijk, het heeft gevormd wie je bent geworden. Dat is wat we proberen te doen met de documentaire met Billie Allen, we vertellen niet het misdaadverhaal. Het gaat niet om zijn misdaad. Het gaat over hem als persoon en het verhaal dat hij specifiek wil vertellen.
Varshini: Ik resoneer veel met je reactie, Billie, vooral in de context van mijn eigen werk over arbeidsrechten voor arbeidsmigranten. Vervolgens wil ik graag je gedachten over methoden en modaliteit.
Wat zijn volgens jou de mogelijkheden om film te gebruiken om complexe vormen van onderdrukking en sociale fenomenen te communiceren en aan te pakken? Waarom film?
Billie: Wanneer mij zo’n vraag wordt gesteld, is mijn onmiddellijke reactie iets dat Barry Jenkins zei over het kijken in de ogen van mensen die je nog nooit eerder hebt gezien. Voor mij is dat een beetje wat film doet; het dwingt je om te kijken.
Schrijven gaat over de hoofden van veel mensen heen, en ik hou van schrijven, maar ik haat het om te lezen. Ik hou ervan om op die manier te kijken en te leren. En dat komt omdat ik een persoon kan zien en me ermee kan verhouden. Ik weet niet waarom ik dat niet op de pagina kan doen. Dus voor mij zijn visuals er altijd geweest en er zit esthetiek in en het is mooi en het is zo’n kostbaar medium dat zo toegankelijk is.
Ik denk gewoon dat het dat tastbare is van iemand kunnen zien, je kunnen identificeren met hun verhaal, het vervolgens kunnen delen. Het is als een gemeenschappelijk iets. Ik hou van de theaterervaring, je ervaart iets met een heleboel mensen.
Toen ik ‘Just Mercy’ zag, had ik het met een groep vrienden gezien en we spraken erover en hadden gesprekken die we nog niet eerder hadden gehad, en film opent echt gesprekken die je anders misschien niet had gehad.
Varshini: Daar hou ik van! Ik heb veel nagedacht over publieke wetenschap, toegankelijkheid en de verantwoordelijkheid om verhalen te versterken over bepaalde bevolkingsgroepen van mensen die in politiek gevoelige omgevingen leven. Ik denk dat je reactie spreekt over de kracht en mogelijkheden die schuilen in een diep empathische benadering van storytelling.
Laten we het hebben over de documentaire over Billie Allen waar jij en je team aan werken. Wie is Billie Allen?
Billie: Ik ontmoette Billie Allen in 2020 toen de federale executiegolf van Trump aan de gang was. Zijn zus, Yvette Allen, nam contact met me op omdat ze een evenement aan het opzetten was met de naam Stomping Out Injustice, een digitale kunsttentoonstelling.
Het had panels met verschillende activisten, en ze had hulp nodig bij het bewerken van video, en ze zag net online dat ik een filmmaker was. Toen ik met Yvette sprak, zei ik dat ik graag met Billie wilde spreken. Ze bracht me in contact met hem en sindsdien praten we elkaar.
Billie Allen zit al 25 jaar in de federale dodencel met een geval van onschuld. Hij werd veroordeeld voor een bankoverval in St. Louis in 1997. Dus wat er in feite gebeurde, was dat de twee mannen die betrokken waren bij de overval waren weggereden in een busje, en een van hen werd ter plaatse betrapt, en de andere moesten ze de hele nacht zoeken.
Billie werd de volgende ochtend om 02.00 uur gearresteerd in het huis van zijn vriendin. Sindsdien zit hij in de dodencel, maar heeft altijd zijn onschuld volgehouden.
Hij heeft DNA-bewijs, een alibi, ooggetuigenverslagen, al deze dingen die niemand ooit heeft gezien. Ze zijn niet gezien in de rechtbank. Ze werden niet gezien tijdens zijn eerste proces. Het waren dingen die hij ontdekte toen hij in de dodencel zat. Hij ontdekte deze stukjes informatie terwijl hij in de dodencel zat.
Maar daarbuiten is hij niet zijn verhaal. Hij is een kunstenaar, hij is een schrijver. Hij is de beste broer ter wereld voor zijn zussen. Ze zijn mostly ouder dan hij. Hij heeft een jonge zus en hij is geliefd bij zijn moeder.
Naar St. Louis gaan en bij zijn familie zijn [for the documentary], ontmoette ik zijn kunstleraar van de derde klas, en hij was zo geschokt en kende niet eens de details van het verhaal, wist niet van de onschuld, wist niet al deze dingen. En het werd me gewoon heel duidelijk dat de waarheid er echt de hele tijd was, en niemand zocht ernaar en niemand gaf erom.
Hij weet dat hij niet perfect is en dat zijn verhaal niet perfect is en dat hij dingen in zijn leven heeft gedaan die niet goed waren, maar hij heeft deze misdaad niet gepleegd. Ik zou uren kunnen doorgaan over hoe ongelooflijk een persoon hij is, maar buiten deze onterechte overtuiging heeft hij echt gewoon de meest veerkrachtige, sterke geest die ik ooit heb ontmoet.
En ik denk dat het ongelooflijk is voor alles wat hij heeft meegemaakt, dat hij nog steeds in staat is om te zijn zoals hij is, en dat getuigt van de mensen die hem hebben opgevoed, omdat zij ook de meest ongelooflijke mensen zijn.
Varshini: Billie Allen klinkt als een geweldig persoon! Zijn er bepaalde politieke doelen of doelstellingen waarvan je hoopt dat de documentaire ze haalt? Wat hoop je dat mensen ervan meenemen?
Billie: Ik denk dat we specifiek met de documentaire willen dat mensen Billie Allen kennen. We willen dat mensen verliefd op hem worden zoals iedereen in zijn leven verliefd op hem is geworden.
Het is echt moeilijk omdat zoveel mensen in de dodencel deze mediacampagnes hebben, en ze hebben mensen die campagne voor hen voeren tot het punt waarop het overweldigend is, toch? Wie kies je om te ondersteunen? Het is moeilijk om te weten waar je je tijd en energie moet plaatsen. Maar dat komt omdat mensen nooit het verhaal van de persoon vertellen, ze vertellen de zaak.
Voor ons was het echt belangrijk om te onthouden dat we ons met hem hebben verbonden vanwege de persoon die hij is en dat is wat contact gaat maken met een publiek, mensen die zeggen: “Oh, hij is net als ik, en dit had me kunnen overkomen.”
Er is altijd wel iets te vinden in zijn verhaal. Je kunt je verhouden tot je eigen leven of gewoon van kunst houden of van schrijven houden of iets willen nastreven, maar iets houdt je tegen. En zijn ding is toevallig het feit dat hij in de dodencel zit.
Varshini: Het klinkt alsof jij en je team billie Allen hopen te vermenselijken door middel van de documentaire. Heel erg bedankt voor je tijd en gedachten, Billie. Je weet dat ik het altijd leuk vind om met je te chatten! Belangrijk is dat u en uw team worden bedankt voor uw ongelooflijk impactvolle werk en voor het helpen vertellen van het diep ontroerende verhaal van Billie Allen.
Om Billie Allen te steunen, bezoek zijn website van de campagne. Om meer te weten te komen over zijn verhaal, bekijk deze korte video van het Georgetown Prisons and Justice Initiative.
Misschien vind je dit ook interessant:
