Nail art is een niche modetrend die de laatste jaren steeds populairder en meer mainstream is geworden. De zwarte vrouwen die verantwoordelijk zijn voor deze rage hebben echter weinig tot geen krediet gezien.
Maar dankzij sociale mediaplatforms zoals Twitter en TikTok krijgen zwarte vrouwen eindelijk de eer die ze verdienen en vergroten ze het bewustzijn over hoe de mode- en schoonheidswereld vaak profiteert van de zwarte cultuur.
Nail art heeft wortels die al duizenden jaren geleden teruggaan naar de tijd van de oude Egyptenaren en Chinezen, die nagellak gebruikten om onderscheid te maken tussen klassen.
Moderne nail art dateert uit 1950 – toen acrylverf werd uitgevonden in de Verenigde Staten – en de wortels en populariteit ervan zijn afkomstig van zwarte vrouwen.
Zoals oorspronkelijk gemeld door Refinery29, droeg model Donyale Luna in 1966 nail art op de cover van Twen magazine. Tijdens de jaren 1970 werd nail art synoniem met het discotijdperk; zangers als Donna Summer en Diana Ross hadden ‘lange, rode, vierkante acrylverf bedekt met twinkelende strass-steentjes’.
La Toya Jackson en Flo Jo droegen allebei ingewikkelde nagelontwerpen in de jaren ’80 en in de jaren ’90 begonnen muzieklegendes zoals Missy Elliott en Lil’ Kim een nieuwe culturele golf met nail art die vandaag de dag nog steeds te zien is, schreef R29.
Zwarte vrouwen zijn altijd het middelpunt geweest van de hype van nail art in de Verenigde Staten. Maar zelfs al in de jaren ’80 werden zwarte vrouwen door de media bekritiseerd vanwege hun nail art-ontwerpen die niet voldeden aan wat blank Amerika als ‘gepast’ beschouwde.
In die tijd moest nail art helemaal draaien om nudekleuren en Franse tipontwerpen – geen felle kleuren en zeker niets lang.
Atlete Florence Griffith-Joyner, bekend als Flo Jo, kreeg in 1988 veel kritiek op haar nagels. Na drie keer het wereldrecord op de 100 meter te hebben verbroken op de Amerikaanse olympische atletiekwedstrijden, kreeg haar manicure evenveel aandacht als haar record, zo niet meer.
De Chicago Tribune fixeerde zich in een artikel op haar nagellak en wees erop dat Griffith-Joyner “4-inch, gebogen, tijgergestreepte vingernagels” droeg en de volgende dag commentaar gaf op haar fuchsia manicure.
Professor Lindsay Pieper, een professor sportmanagement aan het Lynchburg College, schreef over de nagels van Flo Jo in een essay uit 2015. “Schrijvers benadrukten Flo Jo’s vingernagels als een bron van intriges en afkeer, waarbij ze subtiel de nadruk legden op raciale verschillen. Omdat ze de voorkeur gaf aan lange, kleurrijke nagels, werd de hardloper afgebeeld als abnormaal, afwijkend en anders,” zei ze.
In de jaren 2010 en 2020 trok de nail art trend flink aan. Zwarte vrouwen vechten echter nog steeds om geaccrediteerd en gerespecteerd te worden voor de modesensatie die mainstream is geworden.
Tegenwoordig worden lange, vierkante en bejeweled nagels eerder geassocieerd met een Kardashian dan met een zwarte vrouw.
Maar dankzij de virale kracht van sociale media worden zwarte vrouwen eindelijk gecrediteerd voor hun integrale rol in deze culturele beweging. Dit komt door zwarte nageltechnici en manicuristen die hun eigen werk op Instagram adverteren, evenals de niet-zwarte manicuristen die de rol erkennen die zwarte vrouwen hebben gespeeld in nail art.
In 2018 deed de Japanse nagelkunstenaar Mei Kawajiri van Nails by Mei een color-blocked manicure op model Binx Walton voor een Alexander Wang-campagne. Ze bedazzlede Walton’s nagels en verfde ze met elke kleur van de Amerikaanse vlag, een duidelijke knipoog en verwijzing naar de manicures die Griffith-Joyner droeg tijdens respectievelijk de Olympische Spelen van 1984 en 1988. Kawajiri noemde de manicure “Flo Jo Nails” ter ere van de atleet en nam een hardloper-emoji op in haar Instagram-post.
Bovendien vormen zwarte vrouwen slechts een klein percentage van het personeelsbestand in de nagelindustrie met slechts twee procent in 2018. Maar gemeenschappen zoals Blkgirlnailfies op Instagram (@blkgirlnailfies) zetten zwarte vrouwen op de radar.
De makers vertelden Allure in 2021 dat hun missie is om de nail art van zwarte vrouwen te laten zien om zwarte vrouwen en hun bijdragen aan de cultuur te vieren.
Om aan de oneerlijkheid toe te voegen, is de schoonheidsindustrie notoir moeilijk voor zwarte vrouwen om in te breken. In de VS kan nagelstylist worden tot $ 5.000 kosten (naast de honderden uren die nodig zijn om te trainen) – een prijs die veel zwarte vrouwen zich niet kunnen veroorloven vanwege economische factoren en ongelijkheden in vergelijking met blanke vrouwen – en wat bedrijven betreft, slechts 1 procent van de door durfkapitaal gesteunde oprichters in de afgelopen vijf jaar waren zwart.
Maar onder dat aantal zijn er black-owned nagellakmerken en opgericht door zwarte vrouwen. Adrienne Blanks is een erkende nagelstyliste en schoonheidsspecialiste die D.I.D. heeft opgericht, een populair nagellakbedrijf in zwarte handen.
Positief genoeg moedigen steeds meer nagellakbedrijven krediet aan voor zwarte vrouwen en gebruiken ze nail art voorgoed.
Color Street is bijvoorbeeld een bedrijf dat stick-on nagels verkoopt met verschillende collecties genaamd Awareness Shades; ze ontwerpen nail art die het bewustzijn verhoogt voor verschillende oorzaken, zoals bewustzijn van geestelijke gezondheid en bewustzijn van zwangerschap en verlies van baby’s.
Hoewel zwarte vrouwen langzaam maar zeker erkenning krijgen voor hun bijdragen en integrale rollen in de nail art-beweging, is er nog steeds veel vooruitgang te boeken.
De volgende keer dat je je nagels laat doen, waarom zou je dan niet overwegen om een black-owned nagelsalon te bezoeken? Je zou niet alleen een zwart bedrijf helpen, maar je zou ook de integrale rol die zwarte vrouwen hebben gespeeld in nageltrends in de Verenigde Staten eren, erkennen en erkennen – en de rol die ze blijven spelen.
