Er is iets voor te zeggen om een gevoel van hoop te behouden, vooral in moeilijke tijden. Canadezen weten dit maar al te goed – en lopen tegelijkertijd voorop om de wereld een betere, optimistischere plek te maken.
Bij Good Good Good is het ons doel om elk stukje goed nieuws dat in de wereld gebeurt te behandelen, ongeacht hoe groot of klein. En keer op keer komen we ongelooflijke positieve nieuwsverhalen tegen uit Canada.
Hier is een overzicht van onze favoriete positieve goednieuwsverhalen uit Canada. (We zullen er in de loop van de tijd meer verhalen aan toevoegen.) We kunnen niet anders dan hoopvol zijn over de toekomst na het lezen van deze!
De beste goednieuwsverhalen uit Canada
Innovatieve wetgeving verbiedt walvis- en dolfijnkap in Canada
Een federaal wetsvoorstel in Canada schaft de praktijk van het houden van walvisachtigen – zoals dolfijnen, walvissen en bruinvissen – in gevangenschap af, wat een grote overwinning betekent voor activisten en politici, die zeggen dat het een belangrijke ontwikkeling is voor dierenrechten in het land.
“Veel wetenschappers getuigden waarom het van cruciaal belang was dat we stoppen met het houden van walvisachtigen in gevangenschap”, zei Elizabeth May, een leider van de Groene Partij die het wetsvoorstel sponsorde.
“We begrijpen waarom, want ze zijn duidelijk niet verwant aan andere dieren, bijvoorbeeld vee. Walvisachtigen hebben de oceaan nodig, ze hebben de ruimte nodig, ze hebben akoestische communicatie over lange afstanden nodig.”
Het wetsvoorstel verbiedt het vangen van wilde walvisachtigen, maar maakt wel rehabilitatie en redding van deze dieren mogelijk. Bovendien zijn fokken, import en export verboden – behalve in gevallen van wetenschappelijk onderzoek – en komen er nieuwe dierenmishandelingsdelicten in het spel met betrekking tot de gevangenschap van de dieren. Het wetsvoorstel speelt een grote rol bij het terugdringen van de handel in zeezoogdieren.
“Dit is een keerpunt voor walvissen en dolfijnen, en een krachtige erkenning dat ons land niet langer accepteert dat slimme, gevoelige dieren in kleine tanks worden opgesloten voor entertainment,” zei Camille Labchuk, uitvoerend directeur van belangenbehartigingsgroep Animal Justice, tegen de National Post.
Deze man in Montreal begon een beweging om haatdragende graffiti gratis te verwijderen
Een grassroots-inspanning in Montreal, Canada ontstond om vrede en tolerantie te verspreiden, en het is veranderd in een wereldwijde beweging.
Corey Fleischer werkte bij een graffitiverwijderingsbedrijf toen hij toevallig een hakenkruis zag dat op een sintelblok was gespoten. Aanvankelijk reed hij weg, maar hij keerde later terug en verwijderde het in een kwestie van seconden. Nu lokaliseert en verwijdert hij haatdragende graffiti in heel Montreal gratis. Hij noemt zijn beweging Erasing Hate.
Gewapend met zijn #ErasingHate vest en een powerwasher rijdt hij door Montreal en elimineert hij racistische, homofobe, antisemitische en islamofobe symbolen en zinnen uit openbare ruimtes zoals muren en trottoirs, en deelt onderweg zijn goede daden op Instagram, met de steun van zijn tienduizenden volgers.
Een belangrijk onderdeel van de beweging die hij is begonnen, is om de locatie van haatdragende graffiti publiekelijk te delen, zodat leden van de gemeenschap deze kunnen verwijderen. Zijn volgers sturen vaak foto’s in en hij deelt ze samen met de locatie van de graffiti, waardoor mensen over de hele wereld worden gemobiliseerd om snel actie te ondernemen om het te verwijderen. In veel gevallen is de graffiti binnen enkele uren verdwenen nadat Fleischer het deelt.
Deze vrouwen werken aan het werven van meer stamceldonoren uit zwarte gemeenschappen
Een poging om stamceldonoren binnen zwarte gemeenschappen te werven, wordt gedreven door een groep vrouwen die moeite hebben gehad om zelf volledige genetische matches te vinden.
Voor patiënten die stamceltransplantaties nodig hebben, zoals die met leukemie en lymfoom, zijn genetische matches cruciaal – en worden meestal gevonden binnen hun eigen raciale en etnische groepen.
De nieuwe Black Donors Save Lives-campagne merkt op dat minder dan 3 procent van degenen in het stamceldonorregister van canadian blood services zwart is.
“Dat verkleint hun kans op het vinden van een match”, zei campagneleider Sylvia Okonofua tegen CTVNews.ca. “Het wordt een getallenspel voor zwarte mensen op de wachtlijst van stamcellen, waar het is alsof je een speld in een hooiberg vindt.”
Okonofua, onlangs afgestudeerd in biochemie aan de Universiteit van Regina, heeft haar zinnen gezet op het worden van een hematoloog en timede de virtuele campagne om te beginnen tijdens Black History Month. De campagne maakt gebruik van TikToks, deelbare infographics en zelfs een origineel nummer op YouTube om een breed publiek te bereiken.
“Het was … frustrerend om te weten dat een patiënt uit mijn gemeenschap zoveel minder kans heeft dan andere patiënten om geholpen te worden,” vertelde ze CTVNews.ca. “Als je ziet dat je mensen een rebondgenoot, echt lage kans om geholpen te worden, het verbaast je.”
Ze zei dat een deel van de outreach inhoudt dat zwarte stamcelontvangers praten over hun ervaringen met het gezondheidszorgsysteem en spreken met het historische wantrouwen dat de zwarte gemeenschap heeft ten opzichte van de medische gemeenschap.
Voor Dorothy Vernon-Brown, die de campagne van deze maand hielp inspireren, is de inspanning persoonlijk. In 2013 werd ze gediagnosticeerd met acute myeloïde leukemie en was ze diepbedroefd toen ze ontdekte dat er geen stamcelmatches waren in het register van Canada of internationaal.
Ze kreeg uiteindelijk stamcellen van haar zus. De laatste was een halve match en verspreidt sindsdien informatie onder zwarte Canadezen, via haar belangenbehartigingsgroep Donor Drive for Dorothy.
“Stamceltransplantatie is een wonder voor patiënten, en ik wou dat mensen wisten hoe gemakkelijk het is om een stamdonor te zijn,” ze twitterde. “Je zou iemand een kans kunnen geven zoals mijn zus me gaf, om in de buurt te zijn en het leven te leiden dat ik wil. Mensen willen leven, dus als dat geschenk in jouw handen is, doe ik een beroep op je om het te zien als iets belangrijks om te doen in je leven.”
Er zijn twee soorten donatie: de ene is een chirurgische ingreep van twee uur en de andere is een proces dat vergelijkbaar is met het doneren van plasma. Wanneer u zich aanmeldt voor een register, gaat u er over het algemeen mee akkoord om op beide manieren te doneren. De arts van de patiënt zal bepalen welk proces beter is voor de patiënt.
Alberta elimineerde vergoedingen voor verslavingsherstelprogramma’s
Verslavingsbehandeling kan voor veel mensen duur zijn – de kosten kunnen duizenden dollars bedragen voor intramurale faciliteiten. Maar de regering in de Canadese provincie Alberta heeft zojuist de kosten voor mensen afgeschaft om de 72 erkende, door de overheid gefinancierde behandelcentra in de provincie bij te wonen.
De dagelijkse kosten van $ 40 voor kost en inwoning worden gedekt voor iedereen die geen ziektekostenverzekering heeft die de kosten dekken.
“We dragen bij aan een transformationele verandering in de sector”, zei jason Luan, associate minister van geestelijke gezondheid en verslavingen, tegen de Canadese nieuwsorganisatie CBC. “Onze grote stap voorwaarts, deze mijlpaal, zal een andere best practice signaleren waarvan we hopen dat het het land zal leiden met onze cijfers, met ons bewijs.”
Sommige gezinnen verkopen zelfs hun auto’s, legen hun spaargeld leeg of sluiten tweede hypotheken op hun huizen af om te betalen voor verslavingsbehandeling, volgens CBC. Maar deze verschuiving is economisch gezien voor iedereen zinvol.
Luan zei dat middelengebruik Alberta in 2014 $ 5,5 miljard kostte: om te betalen voor gezondheidsdiensten, politie, rechtbank en correctiekosten, en in verloren productiviteit. Elke dollar die in preventie wordt geïnvesteerd, kan nog eens $ 12 op de weg besparen, zei hij.
Het wegnemen van deze barrière voor behandeling zal hopelijk mensen die hulp nodig hebben aanmoedigen om het na te streven. Het is een overwinning voor de overheid en voor mensen.
Deze vrouw helpt bij het vinden van vermiste inheemse vrouwen in Canada
Het aantal vermiste en vermoorde inheemse vrouwen en meisjes is een nationale crisis, maar het krijgt zelden de aandacht die het verdient.
Het wordt vaak bedacht als een stille crisis: in Canada schat de Royal Canadian Mounted Police dat sinds 1980 1200 inheemse vrouwen en meisjes vermist zijn geraakt of zijn vermoord – een cijfer dat belangengroepen veel hoger hebben gezet, rond de 4.000.
Gladys Radek is een van de vele inheemse activisten die het bewustzijn over deze kwestie hebben willen vergroten en zich hebben uitgesproken over wat er voor deze vrouwen en meisjes moet gebeuren. Ze heeft een persoonlijke band met de zaak nadat haar nichtje in 2005 vermist raakte; net als de meerderheid van de vrouwen die in het gebied verdwenen, was haar nichtje een inheemse vrouw die zonder een idee verdween.
Om haar verdriet in actie te kanaliseren, organiseert Gladys als mensenrechtenactivist wandelingen door Canada. Ze verenigt families en verhoogt het bewustzijn over het voortdurende geweld tegen inheemse vrouwen en verzamelt onderweg de namen van vermiste en vermoorde vrouwen en meisjes.
Het zijn grassroots-organisatoren zoals Gladys die een verschil maken voor inheemse gemeenschappen. Vicki Chartrand, hoogleraar sociologie in Quebec, noemt de beweging van Gladys als essentieel voor de zaak. “Het zijn de inheemse grassroots die het werk doen en die in het hart van de strijd staan,” vertelde ze Hello Giggles, waarbij ze het werk vergeleek dat grassroots-organisatoren doen van hogere waarde dan welk overheidsprogramma dan ook.
Hoewel vermiste en vermoorde inheemse vrouwen nog steeds een wereldwijde crisis zijn, is het vermeldenswaard dat er mensen zoals Gladys zijn die de missie in eigen handen nemen – en vechten voor degenen die niet voor zichzelf kunnen vechten.
Een Canadese universiteit implementeerde een herfstleespauze na jaren van studentencampagnes
Na jade Universiteit van British Columbia voerde voor het eerst een driedaagse leespauze in, van 10 tot 12 november vorig najaar.
UBC was een van de weinige grote postsecundaire instellingen in Canada zonder zo’n pauze, volgens de Alma Mater Society van de universiteit.
Kin Lo, universitair hoofddocent aan de Sauder School of Business en voorzitter van de academische beleidscommissie van de UBC-senaat, vertelde CBC News dat er al lang vraag is naar een dergelijke pauze, voornamelijk om redenen van geestelijke gezondheid.
“Cursussen bij een instelling als UBC kunnen veeleisend zijn,” zei Lo. “[A reading break] misschien een tijd om een pauze te nemen van het studeren en de hersenen een beetje te ontspannen.”
AMS-voorzitter Cole Evans zei dat de druk van het herfstsemester zijn tol kan eisen, vooral in november na een periode die zwaar is met midterms en opdrachten.
“Dit heeft lang op zich laten wachten”, vertelde Evans aan CBC News.
Het hoogste verkeer voor universitaire counselingdiensten heeft historisch plaatsgevonden in oktober en november, volgens een rapport uit 2019 van de AMS.
De pauze valt over Remembrance Day, waarbij studenten nog eens twee weekdagen vrij krijgen. UBC maakte de pauze mogelijk door de examenperiode in te korten van 16 naar 12 dagen.
Michael Lee, een expert in de geestelijke gezondheid van studenten en professor aan de afdeling ergowetenschappen en therapie van UBC, vertelde CBC dat een herfstleespauze het welzijn van de campus kan verbeteren als deze op de juiste manier wordt geïmplementeerd.
Quebec Man doneert eiland aan instandhoudingsinspanningen en wijst geld van ontwikkelaars af
Toen Thor Vikström in de jaren 1960 van Zweden naar Canada emigreerde, kocht hij het kleine eiland Îl Ronde met één doel voor ogen: het generaties lang bewaren en beschermen.
Îl Ronde, beschouwd als een zeldzaam, ecologisch divers juweel, ligt toevallig ingeklemd tussen twee van de belangrijkste stedelijke steden van Quebec: Montreal en Laval. Decennialang hebben ontwikkelaars die graag hoogbouw, wegen en bruggen willen bouwen, gepleit om dit eiland te kopen.
Îl Ronde is echter niet alleen een oude thuisbasis van de familie Vikström. Toch is het een veilige haven voor verschillende soorten, zoals kaartschildpadden – door de Canadese overheid beschouwd als een “speciale zorg” – die vaak rusten en ongestoorde veiligheid vinden op de natuurlijke kusten van het eiland.
“Ik wil geen geld. Ik wil dat het eiland een eiland is, en ik wil dat het leven dat hier komt en gaat een thuis heeft,” vertelde Vikström aan The Washington Post. “Geen enkele hoeveelheid geld kan het ooit kopen.”
Nu 93 jaar oud, heeft Vikström besloten om zijn zeven hectare grote natuurreservaat te doneren aan Nature Conservancy of Canada, een particuliere non-profit natuurbeschermingsorganisatie waarvan hij vertrouwt dat deze dit ongerepte eiland zal blijven verzorgen en beschermen.
Samen met verschillende andere milieuagentschappen is Nature Conservancy of Canada van plan om Îl Ronde toe te voegen aan hun beschermde natuurpark, dat zal bestaan uit 4.000 hectare beschermd bos en landbouwgrond.
Deze verhalen zijn afkomstig uit de Goed krantenpapier – Good Good Good’s maandelijkse gedrukte krant vol met goed nieuws. Of u nu in de VS, Canada of ergens anders ter wereld woont, u kunt word vandaag nog abonnee.
